Drukke indrukwekkende dag: Oasis starts!

Wat een indrukwekkende dag was het vandaag. We zijn naar de favela's van Uberlândia geweest, om een kijkje te nemen wat we met ons project, Oasis, kunnen doen. We willen de mensen in armere buurten van Uberlândia helpen en een kans geven om zichzelf beter te kunnen redden met betere omstandigheden.

Rond een uur of twaalf gingen Chantel en ik naar het huis van Marina om vanaf daar, naar de armere buurt, “Morumbi”, te gaan. We hebben eerst nog even wat geluncht en zijn daarna direct door naar het busstation gegaan, om de bus naar de buurt te nemen. Het is een buurt dat ver van onze buurten vandaan licht. Een dik half uur met de bus. De buurt Morumbi ligt vlakbij andere buurten zoals “Bairro Celebridade”. Hier zijn we een kijkje gaan nemen. Alle drie kenden we de buurt niet, maar het is niet moeilijk om de armere wijken te herkennen.

Allereerst zagen we wat kinderen spelen aan de rand van de weg. Na wat met hen gepraat te hebben zijn we echt de buurt ingegaan. Hier kregen we al snel door dat er iets aan de hand was. In de tweede straat zagen we heel veel mensen/kinderen op straat. Wat bleek, een organisatie van de kerk deelde paaseieren uit aan de kinderen. Hierdoor zijn we echt in contact gekomen met de mensen van de buurt. Wat wel opvalt is dat er veel meer kinderen wonen dan volwassenen. Vooral veel kinderen van 5 tot 15 jaar. Maar de kinderen zorgen voor het echte contact! Zij hebben ons de buurt laten zien, samen hebben we gespeeld en zij legden ons dingen uit.

Wat me erg opviel was dat de huizen super klein zijn. Ik heb een ontzettend klein huisje gezien. Binnen lagen twee matrassen met dekens, 4 personen zaten binnen, er was geen ruimte om verder te lopen. Om het huis heen lag prikkeldraad en ze hadden een pannetje om wat in te koken buiten op het vuurtje. De huizen daar stellen niet veel voor. Ze zijn van baksteen, zijn opgesplitst in verschillende kleine ruimtes en in huis vind je niet veel dingen. Gootstenen waren op een paar bakstenen gebouwd en er was in het hele huis geen licht te vinden.

Wat ook echt mijn aandacht trok was dat we een huilend meisje tegen kwamen. Op het eerste gezicht niet heel bijzonder, maar niemand kende haar en ze begon een beetje achter ons aan te lopen wanneer de andere kinderen de buurt lieten zien. Ik ging naar haar toe en met haar praten. Het eerste wat ze tegen mij zei, tussen haar tranen door was: 'Vertel mijn moeder dat ik van haar hou!' Dat begon dus al heel heftig. Later vertelde ze nog veel dingen, maar dingen die ik niet begreep omdat ik niet wist wat er met haar was gebeurt. Ze scheen van huis weggelopen te zijn en haar stiefvader heeft haar denk ik seksueel misbruikt, maar dit weet ik niet zeker. Het was heel apart, het meisje was nog maar twaalf jaar, maar het sprak alsof ze al heel wat mee heeft gemaakt in haar leven. Zoals zij zelf zij heeft ze veel pijn gehad afgelopen jaren. We probeerden haar te helpen, maar ze kon niet naar huis terug zei ze. Marina, ik en de leeftijdsgenootjes (die haar overigens niet kenden) hebben geprobeerd haar over te halen om terug te gaan naar huis. Ze wou met geen mogelijkheid naar ons luisteren, dus helaas hebben we haar daar zonder iets te kunnen doen achter gelaten. Toen wij naar de bus liepen, hebben de kinderen van de buurt het nog een keer geprobeerd. Of dit echter gelukt is weet ik niet.

Het leven hier in de arme buurten of zelfs favela's is heel anders. Kinderen spelen met van alles en nog wat. Er is een geboorteoverschot en een voedseltekort. Ze krijgen de laatste tijd wel steeds meer hulp van organisaties zoals Oasis of van de kerk, maar het blijft lastig om deze buurten op te knappen. Criminaliteit speelt hierin een rol, ookal zakt dit af. Het goede is dat mensen vooruit willen. Mensen hebben hier werk en willen verbetering. En van wat wij hebben meegemaakt heerst er over het algemeen een goede sfeer in de buurt. Iedereen kent iedereen en de kinderen spelen altijd samen.

Ik moet zeggen dat ik ontzettend blij ben dat ik dit gedeelte van Brazilië ook heb gezien en dat ik de kans krijg om het te verbeteren. Met de kinderen hebben we al een hele goede band gekregen. Na een rondleiding door de buurt, een potje voetbal en nog verschillende handjeklap spelletjes was het eigenlijk jammer dat we weg moesten. Maar aankomende zondag gaan we weer heen en hopen dat we met de organisatie van de bewoners kunnen praten en dan kunnen we een plan gaan maken van wat we willen doen.

Ik hou jullie op de hoogte,

Liefs.