Mão na massa

 Na weken hard werken is Oasis tot een einde gekomen. Gestresst vlogen de laatste dagen voorbij. Van de ene kant van de stad naar de andere kant om het gereedschap op te halen of om achter de balken aan te gaan. Maar het is ons gelukt! Afgelopen zaterdag en zondag hebben we een speeltuintje voor de kinderen in de buurt gebouwd, met de intensie hen te laten zien dat zij zelf iets kunnen doen om hun leefomgeving te verbeteren.

Afgelopen week dus achter van alles aan gerend. We hebben goed contact met het huis van senhor Duda. Hier mochten we alles heen brengen en opbergen om vervolgens in het weekend te gebruiken. Ook hadden we heel veel spullen die we van onder andere Rotary hebben gekregen in het huis van Marina bewaart. Het was goed dat Marina geen les had afgelopen week, want in mijn eentje zou ik het niet gered hebben. Zo nu en dan sleepten we mijn zus Jess uit de klas omdat zij ons naar een winkel of een andere plek in de stad moest brengen.

Vrijdag ben ik nog even langs de buurt geweest om te kijken of alles in orde was. Toen zag ik dat de balken niet geleverd waren. Al met al een heel geregel, maar uit eindelijk is alles goed gekomen. Zaterdagochtend om half 7 zouden Jess en ik al bij Marina zijn. Hier zouden we met haar moeder ontbijten, daarna zouden we een jongen ophalen die in Belo Horizonte woont. Daarna zouden we andere mensen ophalen en naar de buurt gaan. Maar we hadden een lekkere start zaterdagochtend, zonder elektriciteit, de bus had vertraging en het niet kunnen vinden van een huis van iemand en kapotte telefoons. Iets te laat kwamen we bij de buurt aan, maar hier stond senhor Duda al op ons te wachten.

Met een moeizaam begin, maar rond een uur elf hadden we alle taken verdeeld en konden we echt aan de slag gaan. We begonnen met gaten in de grond graven van 1.20 meter diep. De balken van het 'huisje' stonden al snel in de grond. De metingen van de schommel werden snel gedaan en de bankjes zijn al snel in elkaar gezet. Dit liep al snel vast, omdat we gereedschap nodig hadden en mensen die er verstand van hadden. Ondertussen was er een groepje aan het schilderen.Ze waren bezig een mozaïek te maken op een muur.

Lunchen werd het niet, we hadden veel werklustige mensen. In de zon die met de uur sterker begon te worden, ging het werk door. Ook daar liepen we van hot naar her. In de eerste straat vonden we een elektrische zaag en in de laatste vonden we een verlengsnoer. Maar wij waren niet de enigen die mee hielpen, de kinderen wilden heel graag schilderen of schuren. En dat is ook het idee van het project. De bevolking van de buurt helpt met het opbouwen van het parkje.

Zaterdag zijn we van negen tot half 8 's avonds gebleven. Een drukke, vermoeiende dag. Een dag vol kinderen die om je heen hangen en je tia (tante) of professora (lerares) noemen. Daarnaast ouders die af en toe even langs kwamen om te kijken of even mee hielpen. Na deze vermoeiende dag zijn we naar huis gegaan en hebben we gelijk een douche genomen. En geloof me, dit was echt nodig. Maar omdat we vonden dat we het zo goed hadden gedaan zijn we nog even wat wezen drinken nadat iedereen een douche heeft genomen of de eerste geslaagde dag te vieren.

Zondagochtend weer vroeg eruit en om 9 uur waren we opnieuw bij het project. De kinderen stonden ons al op te wachten en wilden meteen beginnen met werken. Maar om in de stemmingen te komen hebben we eerst wat dansjes gedaan. Na de dansjes zijn we wel meteen aan de slag geweest. Hard werken, want vandaag was het doel om alles af te krijgen. Rond lunch tijd werden we naar binnen geroepen om rijst met kip en salade te eten. Rond een uur of drie leek er alsof er nooit een eind aan zou komen, maar om half 7 was alles dan toch klaar.

De kinderen wisten niet hoe snel ze de speeltoestellen op moesten klimmen. Na de eindspeech werd er nog een foto gemaakt en rond een uur of 8 zijn we weer naar huis gegaan. Ook zondag hebben we het resultaat gevierd. Erg moe, maar voldaan zijn we naar huis gegaan. Ons project is geslaagd. Het is echter nog niet helemaal afgelopen, want over een paar weken gaan we met ons allen weeree naar de buurt toe om te kijken hoe het is. Helaas zal ik dit niet meer meemaken, want maandag ga ik al weer naar Nederland toe.

En nu? En nu moet ik gedag tegen iedereen zeggen en ga ik een drukke laatste week tegemoet. Dit is waarschijnlijk mijn laatste blog vanuit Brazilië. Ik wil jullie allemaal bedanken om een jaar lang interesse in mij te hebben getoond. Ook al wordt mijn Nederlands met de dag slechter. Dinsdag kom ik om 6 uur 's avonds aan op Schiphol, maar de dagen erna zie ik jullie wel in Veendam!

Liefs.