Que gostosa, Amazônia!

Na tien dagen afwisselend luxe en overleven in de jungle ben ik weer thuis. Terug in mijn eigen bed of beter gezegd weer in een bed slapen! Een lekkere warme, ruime douche en een stilstaand huis te hebben.

De zeventiende ging de Amazonereis van start. Samen met twee andere jongens uit mijn district vlogen we van Uberlândia naar São Paulo en vervolgens naar Brasilia. In Brasilia stonden al een aantal uitwisselingsstudenten op ons te wachten om vervolgens samen naar Manaus te vliegen. Middernacht kwamen we aan in Manaus en hier waren alle uitwisselingsstudenten. We waren met een grote groep van 87 studenten uit 21 verschillende landen.

Wij hebben de Amazone leren kennen en ik moet zeggen dat het heel anders is dan dat iedereen verwacht. Voordat ik weg ging was Chantel erg bang, bang voor mij, dat ik opgegeten zou worden door Anaconda's en dat ik zou verdwalen midden in de jungle. Maar de Amazone is niet alleen jungle. De hoofdstad van de staat Amazone is Manaus, een stad met ongeveer 2 miljoen inwoners. Het is een mooie stad met leuke huizen, maar ook favela's.

Vanaf het vliegveld zijn we naar een ander dorpje geweest, Presidente Figueira genaamd. Aangekomen in het eerste hotel, gingen we meteen slapen, want de volgende dag zouden we al meteen een druk programma hebben. Eerst hebben we een stuk door de jungle gelopen. Het begon gelijk al met veel muggen, dikke spinnen en ander ongedierte. Na een stuk door grotten en water te hebben gelopen zijn we naar gaan lunchen. Vervolgens zijn we naar de 'Rio Negro' (zwarte rivier) gegaan om wat te zwemmen. Het is een echte zwarte rivier. Er zijn veel legendes over waarom de rivier zwart is. Tegenwoordig wordt gezegd dat het door de vegetatie komt.

De volgende dag zijn we naar een dierenopvang tehuis geweest. Hier komen veel dieren uit de Amazone terecht die in gevaar zijn. We zagen veel Schildpadden, papegaaien en een peixe boi (de Nederlandse naam weet ik helaas niet). 'S middags zijn we naar een meer gegaan. Ook hier hebben we weer gezwommen. Terwijl we aan het zwemmen waren kwamen we erachter dat we niet alleen in het water waren. Er zwommen dolfijnen voor onze neus, nog geen 5 meter voor ons sprongen ze uit het water en deden allerlei kunstjes. Het was geweldig!

Na een half uurtje van de dolfijnen te hebben kunnen genieten, moesten we alweer weg. Er was een meisje die zich verstapt had en ze had een hele dikke enkel. Ze moest snel naar de dokter toe. Ook was er een jongen die zich niet goed voelde en steeds zat te overgeven. Dus wij gingen snel terug naar ons hotel om vervolgens in het zwembad te springen terwijl zij naar het hotel werden gebracht. En hier begon het allemaal. 'S nachts werd ik ziek. Ik heb de hele nacht liggen overgeven en tot overmaat van ramp moesten we de volgende ochtend vroeg naar Manaus toe. De hele dag heb ik me ziek gevoeld. We dachten dat het kwam omdat ik en die andere jongen de malaria pil innamen, maar in eenmaal aangekomen in Manaus begon iedereen zich ziek te voelen en over te geven.

Maar zulke bikkels als we zijn, we zijn toch doorgegaan. We kregen een citytour door de stad Manaus. We zijn naar het theater van Manaus gegaan. Het is een heel groot, mooi en oud theater. Vervolgens zijn we naar de markt geweest. De markten vind ik hier altijd het leukste. In toeristische plaatsen hebben ze altijd leuke toeristische dingen en daarnaast hebben ze altijd goed eten en veel gezelligheid. Deze markt was best klein, maar bij het water. Het heeft iets weg van Venetië, onder je zie je allemaal bootjes goederen in en uitladen.

Daarna was het tijd om in ons vijf sterren hotel wat te zwemmen, voetballen en naar ons eigen dierentuin te gaan. Rond een uur of zes kwamen we met ons allen bij elkaar om de verjaardagen te vieren. De vierentwintigste was het de beurt aan een Australiaan en de vijfentwintigste aan een meisje uit Polen en aan mij natuurlijk. We hebben lekker taart gegeten en zijn vervolgens naar een feest, 'boi bumba' genaamd, geweest. Het is een uitgebreid feest in een soort van stadium. Wat ik er van heb begrepen is dat je twee groepen hebt: de wit blauwe en de wit rode groep. Wij waren de wit rode groep, dit betekend dat de dresscode wit en rood is. We hebben Terra Brasil, onze reisorganisatie, en onze landen even goed op de kaart gezet. Met ons allen hebben we het podium beklommen en hebben we gedanst. Met 87 uitwisselingsstudenten kun je een goed feestje bouwen! Dat hebben we zeker gedaan!

Dat was meteen de laatste dag van onze luxe reis. Van nu af aan zouden we het echte Amazone gevoel krijgen. In de jungle survivallen, vijf dagen om de boot overleven, slapen in onze hangmatten en douchen in de rivier of met rivier water. Hier begon de echte reis! We hebben geweldige dingen gezien zoals de scheiding van de twee rivieren: Rio Negro en Rio Solimões. Een bruine en een zwarte rivier, deze blijven gescheiden. Daarna begon het met een tochtje over het water met kleine boten. Omdat we normaal gesproken met drie grote boten waren, hadden we vervoer nodig naar andere plaatsen en dit deden we door middel van kleinere boten.

Het leven op het water beviel me wel. Lekker in de zon liggen met een beetje wind of gewoon in de schaduw omdat de zon erg warm was. We hebben de eerste dagen de wateren leren kennen en het leven op het water. Huizen die net iets boven het water liggen, hele dorpjes zelfs. Een kerk, een school en noem maar op. Vervoer gaat door middel van kleine bootjes. We hebben de bossen in het water gezien. Apen in de bomen en veel vissen. Helaas was het water dus zwart waardoor we niet meer dan een halve meter diep konden kijken.

De volgende dag gingen we op survival tocht. Vroeg op de morgen hebben we geleerd hoe we op verschillende manieren vuur kunnen maken. Ook hoe we hutten moeten maken, voor het geval we ooit een keer verdwaalt in de het bos raken. We hebben kennis gemaakt met een boom die als telefoon werkt en de tropische regens. In het midden van het bos was een open plek met een tafel met allemaal soorten fruit, van goiaba tot mamão. Deze is voor ons klaar gezet door een aantal militairen. Deze lunch was het toppunt van de reis. Een lunch vol met vruchten, vis en larven. Ja, het grootste gedeelte van de groep heeft kokoslarven gegeten. Ze leven in een soort van kokosnoot en eten het kokos eruit. Ze blijven daar hun hele leven, tot ze zelf dood gaan of levend worden opgegeten door de mens.

Daarna hebben we nog boom geklommen en de echte pure acaí gegeten, welke overigens minder lekker is dan die wij hier in Uberlândia eten. En 's avonds gingen we alligators spotten in het donker. Onze gids wilde een kleintje vangen en ons laten vasthouden. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk is het gelukt en mochten wij de alligator vasthouden. Na een lange nacht keerden we weer terug naar onze boten om vervolgens in onze comfortabele hangmatten de nacht door te brengen.

Veel slaap kregen we niet, want de volgende ochtend om 5 uur moesten we alweer in de kleine bootjes zitten om de zonsopgang te zien. Dat is niet erg goed gelukt omdat het aardig bewolkt was, dus zijn we wilde dieren opgaan zoeken. We hadden een luiaard in de boom gezien. Onze gids klom in de boom om de luiaard te pakken, maar dat ging niet helemaal goed. De luiaard viel uit de boom, bijna op mijn hoofd. Ik kon net op tijd weg duiken. Even dachten we dat hij dood was, maar toen ik heb oppakte bleek hij toch nog te leven. We hebben hem allemaal even vastgehouden en hebben hem toen weer vrijgelaten in de natuur.

Na het avontuur met de luiaard hebben we dolfijnen gevoerd. De dolfijnen zwommen onder je voeten door, pakten je handen en schuurden langs je benen. Het was helemaal geweldig om het mee te maken. Toch zijn het best rare beesten en ze voelen helemaal niet hetzelfde aan als je je voorstelt. Daarna gingen we door naar een Indiaans dorpje waar we de hele middag hebben gevoetbald en gezwommen. 'S avonds hadden we geen programma dus hebben we lekker geluierd op de boot. Het was rustig totdat ik er achter kwam dat het in Nederland al twaalf uur was geweest, dus dat betekende dat ik 18 jaar was. Ik schreeuwde van de boot af dat mijn verjaardag al begon. Ze keken me raar aan, maar daarna snapten ze het wel. Mijn vriendinnen hadden in Manaus al van alles gekocht om een taart voor mij te maken en om elf uur Braziliaanse tijd werd ik door hen geroepen. Ik had helemaal niets door tot ik de taart met 18 kaarsjes zag staan en ze voor me begonnen te zingen. We zijn tot twaalf uur wakker gebleven en daarna snel gaan slapen.

We hebben mijn verjaardag in de bossen gevierd en daarna probeerden we piranha's te vangen, maar helaas is dit niet gelukt. Toen we terug bij de grote boten kwamen, lagen ze aan een strand. Het strand was helemaal versierd, er stonden allemaal stoelen en kaarsen op het strand. Het eindfeest werd gevierd met een barbecue en daarna nog even muziek en speeches. Helaas konden we niet heel lang op het strand blijven, want het begon te regenen. Het feest ging verder op de boot tot in de late uurtjes.

Onze laatste dag gingen we naar een andere Indiaanse stam om een ritueel te bekijken. Waar het precies over ging, snapte ik helaas niet. Maar ze gingen voor ons dansen en ons later ook schminken. We hebben wat echte indianen gezien, met een andere cultuur en taal. Het was echt indrukwekkend om dit allemaal te zien.

Dat was gelijk de laatste activiteit. We zijn terug gevaren naar Manaus en daar hebben we allemaal het vliegtuig naar huis gepakt. Het was een lange terug reis, maar we hebben allemaal mooie herinneringen meegenomen. Nieuwe vrienden en een nieuw netwerk over de hele wereld gemaakt. Een reis die we zeker niet zullen vergeten, een unieke kans en daarbij zal ik mijn 18e verjaardag nooit kunnen vergeten.

Ik wil iedereen bedanken. Ik ben dan niet meer in Nederland, maar ik krijg nog allemaal berichtjes en kaarten. Ik vind het super lief. Mijn laatste maandje is ook al weer aangebroken. Voor je het weet ben ik weer thuis. Mijn excuses voor het vele leeswerk. Het was een indrukwekkende reis en ik wilde het graag met jullie delen.

Liefs.